Çeviren: Toğrul Salamzade
Makalenin orijinali için tıklayınız.
Tecrübeli bir ihtiyara hizmetindeki en zor imtihanları sorarsanız, ne duymanız muhtemeldir? Toplantılar sırasında masalar arasında yaşanan sert tartışmalar, ihtiyarlar ve diyakonlar arasındaki sert sözler, çekişmeli cemaat toplantıları ya da kilise üyeleri arasındaki kötü muamele iddialarıyla ilgili gergin tartışmalar hakkında bir şeyler duyabilirsiniz. Bu senaryoların her birinin (ve daha pek çoğunun) temelinde kilisedeki bölünmüşlük sorunu yatmaktadır.
Olası bölücü durumların sürüden uzak kalmasını garantilemek için yapabileceğimiz hiçbir şey yoktur. Bununla birlikte, Tanrı kutsallar arasında birliği açıkça ödüllendirir ve Sözü bize iyi günde kötü günde böyle bir birliği sürdürmemiz için yeterli teşviği sağlar. Tanrı, Sözü ve Ruhu aracılığıyla, hakikate olan ortak bağlılıktan ayrı olarak birliğin mümkün olmadığını bize açıkça belirtir.
Herhangi bir düzeydeki dini çatışmalarla karşı karşıya kaldığımızda, “barışı sağlamak” uğruna hakikatten ödün verme eğiliminde olabiliriz. Verdiğimiz mesaja uyum sağlama, onu yeniden paketleme ya da yumuşatma eğilimimiz iyi niyetli olabilir. Nazik ve kibar olmak Ruh’un bir meyvesidir (Gal. 5:22, 23) ve genellikle Augustinus’a atfedilen sözle uyumludur: “Temel konularda birlik; temel olmayan konularda özgürlük; her konuda hayırseverlik.” Aslında bu ahlak anlayışı, yukarıda bahsedilen Augustinusçu sözü slogan olarak benimsemiş olan Evanjelik Presbiteryen Kilisesi’nde (EPC) de yaygındır.
Tartışmalı konuları müzakere ederken yumuşak başlı olmalı, yersiz ya da kaçınılması gereken durumlarda kırıcı olmayı istememeliyiz (1Ko. 10:32; 2Ko. 6:3). Öyle olsa bile, konuşmalarımızda temel hakikate güçlü bir bağlılığa daha çok ihtiyaç vardır. Pavlus’un Roma’daki ruhsal açıdan olgunlaşmamış – ama eğitilebilir – kiliseye verdiği öğüdü hatırlayın:
“Sabır ve cesaret kaynağı olan Tanrı’nın, sizleri Mesih İsa’nın isteğine uygun olarak aynı düşüncede birleştirmesini dilerim. Öyle ki, Rabbimiz İsa Mesih’in Tanrısı’nı ve Babası’nı birlik içinde hep bir ağızdan yüceltesiniz” (Romalılar 15:5-6).
Kutsal Yazılar’ın Tanrı’nın hakikati ve kilisenin birliğinin temeli olarak ne kadar üstün olduğuna dikkat edin. Kilisenin birliğinin temeli ve bağlayıcısı, Tanrı’nın hakikatidir, tek başına insan yüceliği değildir.
Hakikat olmadan doğru birlik mümkün değildir. Tanrı’nın sonsuz değerdeki hakikatine yönelik kaygıdan uzak, hoş bir tavır üzerine kurulu bir birlik sahte bir birliktir ve Tanrı’nın kilisesi için olan tasarısının çarpıtılmasıdır. Pavlus’un “Müjde gerçeğine uygun” (Galatyalılar 2:14) olma konusundaki esinlenmiş önceliğini, “yalanı sıyırıp atma” konusundaki gayretini (Efesliler 4:25) ve Timoteos’a “Benden işitmiş olduğun doğru sözleri örnek alarak imanla ve Mesih İsa’da olan sevgiyle bunlara bağlı kal” (2 Tim. 1:13) şeklindeki uyarısını göz önünde bulundurun. Kutsal Kitap’ın mesajını en iyi şekilde ifade etme konusunda ne zaman tartışsak, günah itiraf ölçütlerimiz Kutsal Yazılar’ın öğreti hakikatini özetlememize ve bu hakikat etrafında birleşmemize yardımcı olduğu için paha biçilemez derecede değerlidir.
Kilisedeki bölünmüşlük sorunu hem mevcut hem de süregelmektedir. Şayet PCA’de[1] birliğin yenilenmesini istiyorsak, müjdenin hakikatinde gerçek birliğin İncil’deki temelini göz önünde bulundurmalıyız. Ancak Tanrı’nın tüm öğütlerinin hakikatine geri dönerek, Mesih’in kilise olarak bizim için şimdiki aracılığının güvencesinde birlikte huzur bulabiliriz. Sadece Tanrı’nın sarsılmaz Sözü’nün sabit hakikatine ortak bir bağlılıkla, O’nunla birliğimizde bir olabilmemiz için dökülen Mesih’in kanının paha biçilmez faydalarını paylaşabiliriz.
Bizler ancak çarmıha ve günahkârların büyük düşmanlığına katlanmış olan Tanrı’nın beden almış Oğlu’na gerçek iman sayesinde, O’nun küçük kardeşleri ve göksel bir ülkenin vatandaşları olarak güvenle omuz omuza durabiliriz.
[1] Presbyterian Church in America
